۲۴آذر
امروز یک قطعه فیلم مربوط به شکار کرکس توسط شیر در مترو دیدم و به‌ناگاه گفتم که اگر این شیر یک عقاب را شکار می‌کرد، چقدر هیجان‌انگیزتر می‌بود. به‌یادآوردم که در دوران پهلوی شیر و عقاب نمادی از ایران و آمریکا بودند. اگرچه شیر یکی از عناصر پرچم ایران بود، لکن ایران را عقاب اوپک می‌دانستند. این تقابل به‌نظر بسیار جذاب می‌رسید و شاید تلاش ایرانیان در آن زمان برای ایجاد اعتماد به نفس بود. شاید هم واقعاً ایرانیان خود را در مقابل شیر آمریکا در حد عقاب می‌دیدند. اینها ادعاهایی است که هم‌اکنون پاسخی برای آنها ندارم. اما آن‌چه که در سطح مردم عادی وجود داشت، به‌گواه ادعای بسیاری از تاریخ‌نگاران معاصر، نگاه پاییه‌به‌بالا و خشم متراکم نسبت به آمریکایی‌ها بود که یکی از علل انقلاب اسلامی را تشکیل می‌داد.
حال چنان‌چه بخواهیم نظری بیندازیم که پس از حدود ۴ دهه از گذشت انقلاب اسلامی و میلیون‌ها بلکه میلیاردها بار لگدکوب‌کردن پرچم آمریکا، آیا مردم ما به چنان اعتماد به‌نفسی رسیده‌اند که خود را مستقل از جهان غرب و بالاخص آمریکا، چنان تعریف کنند که بتوانند سیاست‌ها و اعمال خود را عزت‌مندانه و مستقل و مقتدرانه رقم بزنند؟ آیا امروز ما دیگر از آمریکا نمی‌ترسید؟ آیا تنفر ما از آمریکا به‌سبب بدیها و خباثت‌های اوست یا به‌خاطر استیصال‌مان و دست‌وپابسته‌بودنمان در مقابل سیاست‌های اوست؟
آیا اگر امروز بتوانیم در مواردی بر آمریکا غلبه کنیم احساس غرور می‌کنیم؟ و فکر می‌کنیم که کار ویژه‌ای انجام داده‌ایم؟
حال چنان‌چه بخواهیم نظری بیندازیم که پس از حدود ۴ دهه از گذشت انقلاب اسلامی و میلیون‌ها بلکه میلیاردها بار لگدکوب‌کردن پرچم آمریکا، آیا مردم ما به چنان اعتماد به‌نفسی رسیده‌اند که خود را مستقل از جهان غرب و بالاخص آمریکا، چنان تعریف کنند که بتوانند سیاست‌ها و اعمال خود را عزت‌مندانه و مستقل و مقتدرانه رقم بزنند؟ آیا امروز ما دیگر از آمریکا نمی‌ترسید؟ آیا تنفر ما از آمریکا به‌سبب بدیها و خباثت‌های اوست یا به‌خاطر استیصال‌مان و دست‌وپابسته‌بودنمان در مقابل سیاست‌های اوست؟
آیا اگر امروز بتوانیم در مواردی بر آمریکا غلبه کنیم احساس غرور می‌کنیم؟ و فکر می‌کنیم که کار ویژه‌ای انجام داده‌ایم؟
